Zondag 20 februari 2022 was er een basiscursus Frame Running in Epe. Als steun en toeverlaat voor Nelleke (nieuw teamlid) was ik mee, alsmede als interesse, mensen ontmoeten, inspiratie en als laatste als Mascotte (nogmaals dank Henriëtte en Petra). De cursus (die ik al van Arnoud had gehad) was een verfrissing en je steekt er altijd weer wat van op. De groep was enthousiast en zelfs de regen hield niemand tegen om de training met de atleten uitvoerig te doen. De warme thee na de training deed je natte en koude voeten bijna vergeten.
Toen iedereen al naar binnen was deed ik nog een rondje met één atleet. Gezellig lopen in de regen en over van alles praten. De atleet was zeer openhartig, duidelijk en zette mij aan het denken of beter gezegd: hij leerde mij weer iets. Ofwel: een atleet kijkt altijd tegen je op.
Ik moest even schakelen. Een atleet kijkt altijd tegen je op? Meestal kijk ik vol bewondering naar een atleet. Ik “kijk tegen ze op”. De prestatie van marathon loper Kipchoge bijvoorbeeld.
Ik keek de atleet aan en hij zag mijn verbazing. Ja, zei hij. Als ik in mijn rolstoel zit en jij staat! Begrijp je het nu? Ik begreep hem gelijk. De atleet kijkt altijd tegen je op.
In mijn Frame Runner sta en loop ik en kijk je recht in de ogen maar straks in mijn rolstoel kijk ik weer tegen je op.
De basiscursus was weer inspirerend maar door dit “kleine voorval” besefte ik nog meer dat ik er voortaan voor zorg dat ik weer tegen de atleet aan kijk. Recht in de ogen. Hoe ik dat ga doen? Eraan denken en doen. Knielen of een stoel erbij pakken.
Soms kan een rondje in de regen zeer aangenaam zijn en je dag nog mooier maken.
Ik kijk tegen elke atleet op!
Groet en kijk op.
Bas van der Linden
